Ömrüm hastanelerde ,hasta ziyaretleri ,morgdan yakınlarımı almakla,kazılmış bir mezara sevdiklerimi indirmekle geçti neredeyse. Kalabalık bir ailenin mensubu olmanın acıyla kardeş olmaktan farkı olmadığını çok küçük yaşlarda ilk babam öğretmişti, bizi bu alemde yalnız bıraktığında .. Her telefonun çalışı bir nebze acı verir bu yüzden .Yaprak döken bir ağaç gibi her geçen gün eksiliyor soyağacımız..
Refakatçı olmak dışında hiç hastanede yatmamıştım ..insan bir ömrü yaşarken başına neler geleceğini tahmin edemiyor demek ki ...
Kahvaltımı edip karnım aç bir vaziyette ailemi ve dostlarımı beklemeye başladım .Belki ismini bile bilmediğim, hayatını kurtarmak isterken ölümden döndüğüm o esrarengiz kızda gelir kim bilir ? Merakım gitgide artıyor hayatımı ortadan ikiye keskin bir bıçak gibi bölüp yaşamımı değiştiren bu insanın nasıl biri olduğu ,neden hayatına son vermek istediğini, beni nasıl bulduğunu zihnimi hep meşgul eden diğer cevaplanmamış sorular bölümüne eklemiştim bile..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder